Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (dalej zwana „pwp”) ani jej przepisy wykonawcze nie określają sposobu, w jaki należy dokonywać oceny poziomu wynalazczego zgłoszonego do ochrony wynalazku. Wybór odpowiedniej metody powinien być indywidualnie dostosowany zarówno do specyfiki danej dziedziny techniki, jak i do zastrzeganego wynalazku.

Ocena poziomu wynalazczego powinna być przeprowadzana z punktu widzenia znawcy dziedziny techniki, do której należy wynalazek, biorącego pod uwagę znane  w dacie pierwszeństwa zbliżone rozwiązania i dysponującego ogólną wiedzą techniczną.

Jedną z metod oceny poziomu wynalazczego jest metoda obejmująca następujące kroki:  

1. ustalenie, na czym polega istota zastrzeganego wynalazku;

2. ustalenie, na czym polega istota rozwiązań znanych ze stanu techniki;

3. określenie właściwego, dla danego wynalazku, znawcy dziedziny;

4. zidentyfikowanie różnic i podobieństw między istotą zastrzeganego wynalazku a najbliższymi rozwiązaniami znanymi ze stanu techniki;

5. ocenienie, czy zastrzegane rozwiązanie było oczywiste dla znawcy w dacie jego pierwszeństwa, na podstawie dostępnego w dacie pierwszeństwa stanu techniki oraz ogólnej wiedzy technicznej w danej dziedzinie.

Wynalazek należy uznać za wynikający dla znawcy w sposób oczywisty ze stanu techniki, jeżeli zbliżone rozwiązania oraz ogólna wiedza techniczna motywowałyby lub nakłaniałyby znawcę do opracowania, z rozsądnym prawdopodobieństwem osiągnięcia sukcesu, rozwiązania tożsamego z rozwiązaniem według wynalazku poprzez zastąpienie, połączenie lub modyfikację rozwiązań znanych ze stanu techniki. W szczególności wynalazek należy uznać za oczywisty, jeżeli znane rozwiązania lub ogólna wiedza techniczna zawierałyby wskazówkę podpowiadającą, jak opracować taki wynalazek.

Inną metodą oceny poziomu wynalazczego  jest zastosowanie tzw. podejścia problem – rozwiązanie. Metoda ta obejmuje następujące etapy:

1. określenie najbardziej zbliżonego stanu techniki;

2. sformułowanie obiektywnego problemu technicznego wymagającego rozwiązania;

3. ustalenie, czy zastrzegany wynalazek, na tle najbardziej zbliżonego stanu techniki i nakreślonego problemu technicznego, byłby oczywisty dla znawcy danej dziedziny.

Wynalazek należy uznać za wynikający dla znawcy w sposób oczywisty ze stanu techniki, jeżeli znawca, mający do rozwiązania określony problem techniczny, doszedłby do zastrzeganego wynalazku poprzez modyfikację rozwiązań znanych ze stanu techniki, bez dokonań twórczych, wykorzystując w sposób zawodowy i rutynowy znane środki techniczne i ogólną wiedzę techniczną.

Prawidłowe kryterium nie dotyczy tego, czy znawca mógłby dojść do zastrzeganego wynalazku przez modyfikację rozwiązań znanych ze stanu techniki, ale raczej tego, czy zrobiłby to bez dokonań twórczych – czy w sposób zawodowy i rutynowy połączyłby znane środki techniczne i swoją ogólną wiedzę, spodziewając się rozwiązania postawionego problemu technicznego.

W celu wykazania, że wynalazek spełnia wymóg poziomu wynalazczego, zgłaszający może złożyć po dacie zgłoszenia uzupełniające dowody i materiały (np. wyniki badań eksperymentalnych, dane porównawcze) dodatkowo potwierdzające, że zastrzegany wynalazek rozwiązuje postawiony problem techniczny w nieoczywisty sposób, w całym zakresie żądanej ochrony. Materiały te mogą być wzięte pod uwagę jedynie wtedy, gdy stanowią dodatkowe poparcie dla informacji ujawnionych w pierwotnym opisie wynalazku, ale nie w sytuacji, gdy dopiero ujawniają istotę zastrzeganego wynalazku.