Patent i prawo ochronne jest prawem terytorialnym ograniczonym granicami geograficznymi danego państwa lub regionu, w którym został udzielony.

Ochronę wynalazku lub wzoru użytkowego na terytorium RP można uzyskać w trybie krajowym, a także stosując procedurę europejską lub międzynarodową (PCT).

Procedura krajowa jest to postępowanie realizowane bezpośrednio przed urzędem patentowym kraju, w którym chce się uzyskać ochronę.

Istotą procedury regionalnej (europejskiej) jest uzyskanie patentu europejskiego. Realizowana jest ona przed Europejskim Urzędem Patentowym zgodnie z zasadami określonymi w Konwencji z dnia 5 października 1973 r. o patencie europejskim (zwanej Konwencją monachijską). Decyzja Europejskiego Urzędu Patentowego wywołuje w wyznaczonych przez zgłaszającego państwach – sygnatariuszach takie skutki, jak gdyby były tam udzielone patenty krajowe na drodze odrębnych postępowań przed właściwymi urzędami tego państwa.

Zgłoszeniami międzynarodowymi określa się zgłoszenia w procedurze PCT. Zgłoszenia składane są w urzędach przyjmujących, którymi są krajowe urzędy patentowe lub organizacje międzynarodowe. Procedura ta jest realizowana w oparciu  o zasady wynikające z Układu o współpracy patentowej (PCT). Naczelną zasadą systemu PCT jest to, że zgłaszający, ubiegając się o patent w kilku państwach, dokonuje jednego zgłoszenia, które przed przekazaniem go krajowym urzędom patentowym poddawane jest tzw. procedurze międzynarodowej.

Zgodnie z przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej, przez uzyskanie patentu lub prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego korzystania z wynalazku lub wzoru użytkowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.