Zgodnie z art. 93³ pwp za wynalazek nie uważa się ciała ludzkiego, w różnych jego stadiach formowania się i rozwoju oraz zwykłego odkrycia jednego z jego elementów, włącznie z sekwencją lub częściową sekwencją genu. Natomiast zgodnie z art. 93² pwp za wynalazki biotechnologiczne, na które mogą być udzielane patenty, uważa się w szczególności wynalazki stanowiące element wyizolowany z ciała ludzkiego lub w inny sposób wytworzony sposobem technicznym, włącznie z sekwencją lub częściową sekwencją genu, nawet jeżeli budowa tego elementu jest identyczna z budową elementu naturalnego.

Nie jest zatem wyłączona możliwość udzielenia patentu na wynalazek oparty na elemencie wyizolowanym z ciała ludzkiego lub w inny sposób wytworzony sposobem technicznym, który nadaje się do przemysłowego zastosowania, nawet w przypadku gdy struktura tego elementu jest identyczna z budową elementu naturalnego, zakładając, że prawa przyznane przez patent nie rozciągają się na ciało ludzkie i jego elementy w ich naturalnym środowisku.

Nie jest także wyłączona możliwość udzielenia patentu na element wyizolowany z ciała ludzkiego lub wytworzony w inny sposób, o ile jest on, na przykład, wynikiem sposobu technicznego używanego do identyfikacji, oczyszczenia i zaklasyfikowania oraz do reprodukcji poza ciałem ludzkim technikami, które ludzie są w stanie sami zastosować, a których natura nie może zrealizować sama z siebie.

W świetle powyższego organy ludzkie przeznaczone do transplantacji nie są a priori wyłączone z patentowania. W praktyce jednak tego typu wynalazki mogą nie nadawać się do opatentowania z uwagi na to, że nie spełniają kryterium stosowalności przemysłowej, najczęściej są one bowiem indywidualnie oznaczane, stosuje się je w sferze osobistej, dotyczą indywidualnych pacjentów i zasadniczo nie mogą być stosowane na skalę przemysłową z powtarzalnym rezultatem. Ponadto techniczna możliwość realizacji takich wynalazków jest mocno ograniczona z uwagi na fakt, że żywotność danego organu od wyizolowania do ponownego wprowadzenia do ciała jest bardzo krótka.

Dodatkowo w przypadku tego typu rozwiązań najczęściej nie jest możliwe ich precyzyjne i jednoznaczne określenie przez cechy techniczne wytworu. Zwykle jedyną możliwością określenia takich wytworów jest podanie cech technicznych sposobu, w wyniku realizacji którego te wytwory zostały otrzymane lub zmodyfikowane – jest to ochrona w kategorii „produkt przez sposób”. Takie określenie zakresu ochrony jest dozwolone wyłącznie w sytuacji, gdy wytwór został otrzymany sposobem, który nie jest wyłączony spod patentowania, np. na podstawie art. 29 ust. 1 pwp. Możliwe jest natomiast opatentowanie sposobu wspomagającego proces transplantacji, np. sposobu przedłużającego przydatność transplantu, ułatwiającego jego przechowywanie bądź transport.

Wytwór określony poprzez sposób jego wytworzenia („produkt przez sposób”) nie posiada zdolności patentowej, jeżeli sam wytwór lub jeden z etapów jego otrzymywania jest wyłączony z patentowania, np. jako wynalazek, którego wykorzystywanie byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami (art. 29 ust. 1 pkt 1 pwp) albo jako sposób leczenia ludzi i zwierząt metodą chirurgiczną lub terapeutyczną (art. 29 ust. 1 pkt 3 pwp). W pozostałych przypadkach wytwory określone sposobem wytwarzania nie są wykluczone z patentowania.