Jeżeli do urzeczywistnienia wynalazku potrzebne jest użycie materiału biologicznego, który nie jest powszechnie dostępny ani nie może być przedstawiony w opisie w taki sposób, aby umożliwić znawcy zastosowanie wynalazku, ujawnienie go może polegać na powołaniu się na dokonane, najpóźniej w dacie zgłoszenia, zdeponowanie tego materiału w kolekcji uznanej na podstawie umowy międzynarodowej lub w kolekcji krajowej, wskazanej przez Prezesa Urzędu Patentowego.

W Polsce aktualnie są trzy kolekcje uprawnione do przyjmowania depozytów mikroorganizmów w celach patentowych. Należą do nich: Instytut Biotechnologii Przemysłu Rolno-Spożywczego im. prof. Wacława Dąbrowskiego i Instytut Immunologii i Terapii Doświadczalnej im. Ludwika Hirszfelda Państwowej Akademii Nauk, które mają status kolekcji międzynarodowych, oraz Narodowy Instytut Leków, mający status jedynie kolekcji krajowej. Poświadczenia tej ostatniej instytucji uznawane są zatem wyłącznie przed Urzędem Patentowym RP.

Urząd nie akceptuje depozytów dokonanych w kolekcjach, które nie mają statusu kolekcji krajowej czy międzynarodowej. W związku z tym powoływanie się na depozyty niemające statusu takich kolekcji nie jest skuteczne. Numery takich depozytów powinny być wykreślane z zastrzeżeń, ponieważ ich stosowanie jest nieuprawnione.

Jeżeli nie ma możliwości powołania się na uznawany depozyt, to w celu spełnienia wymogu dostatecznego ujawnienia wynalazku opartego na materiale biologicznym należy ten materiał przedstawić w opisie patentowym w sposób na tyle jasny i jednoznaczny, aby możliwe było jego powtarzalne odtworzenie. W przeciwnym razie wynalazek uważa się za nieujawniony, co skutkuje odmową udzielenia patentu.