Zgodnie z art. 24 ustawy Prawo własności przemysłowej (dalej zwanej „pwp”) patenty są udzielane na wynalazki bez względu na dziedzinę techniki. Wynalazek musi mieć zatem „charakter techniczny” w zakresie, w jakim odnosi się on do dziedziny techniki, musi stanowić rozwiązanie problemu technicznego i musi posiadać cechy techniczne umożliwiające określenie przedmiotu, którego dotyczy zgłoszenie. Jeżeli zastrzegany przedmiot odnosi się do środków technicznych lub je wykorzystuje, to jest on wynalazkiem w rozumieniu art. 24 pwp. O „wynalazku” można powiedzieć, że implikuje pouczenie techniczne, określone jako metodyczne wykorzystanie kontrolowalnych sił przyrody w celu osiągnięcia przyczynowo postrzegalnego rezultatu, jednak do zakwalifikowania przedmiotu zgłoszenia jako wynalazek wystarczy jedna cecha techniczna. Kwalifikacja ta jest dokonywana bez odniesienia do stanu techniki.

Kwestia tego, czy przedmiot zgłoszenia jest wynalazkiem, stanowi odrębne zagadnienie względem tego, czy nadaje się on do przemysłowego stosowania, oraz od tego, czy jest nowy i posiada poziom wynalazczy. Cztery wymogi art. 24 pwp, tj. „wynalazek”, „nowość”, „poziom wynalazczy” i „stosowalność przemysłowa”, stanowią zasadniczo odrębne i niezależne kryteria zdolności patentowej, które mogą stanowić podstawę jednoczesnych zarzutów.

Ustawa pwp nie definiuje pojęcia „wynalazku”, jednakże w art. 28 ust. 1 pwp podana jest otwarta lista przedmiotów lub działalności nieuważanych za wynalazki. Zgodnie jednak z ust. 2 tego artykułu przedmiotów lub działalności, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3, 5 i 6, nie uważa się za wynalazki, o ile zgłoszenia dotyczą przedmiotów lub działalności jako takich.