W roku 1999 Stały Komitet Prawa Znaków Towarowych, Wzorów PrzemysłowychOznaczeń Geograficznych, działający przy WIPO, wydał rezolucję o wydaniu wspólnego zalecenia dotyczącego ochrony znaków towarowych powszechnie znanych. Celem zalecenia było wyjaśnienie, ujednolicenie i uzupełnienie międzynarodowych przepisów dotyczących ochrony znaków towarowych powszechnie znanych.

W art. 2 wspólnych zaleceń znalazły się wskazówki użyteczne dla ustalenia statusu znaku notoryjnego w państwie członkowskim, wśród których wymienia się następujące kryteria:

  • stopień znajomości lub rozpoznawalności znaku w danym sektorze odbiorców;
  • czas, zakres i obszar geograficzny używania znaku towarowego;
  • czas, zakres i obszar geograficzny promocji znaku towarowego (również reklamy czy rozpowszechnienia i prezentacji na targach lub wystawach towarów lub usług oznaczonych znakiem);
  • czas i obszar geograficzny rejestracji lub zgłoszenia rejestracyjnego znaku w zakresie, w jakim odzwierciedlają one jego używanie lub rozpoznawalność znaku;
  • skuteczne przyznanie praw do znaku towarowego, zwłaszcza zakres, w jakim znak został uznany za powszechnie znany przez właściwe organy;
  • wartość przypisywana znakowi.

Należy jednak stwierdzić, że wymienione powyżej kryteria nie stanowią wyczerpującej listy przesłanek służących ustaleniu, czy znak towarowy jest znakiem powszechnie znanym, ponieważ ostateczna ocena w każdym przypadku będzie wynikała z indywidualnych okoliczności danej sprawy. To, czy dany znak jest powszechnie znany, musi być więc każdorazowo poddawane ocenie in casu.